Vasko Popa je rođen 29. juna 1922. godine u Grebencu kod Vršca. Jedan je od najpoznatijih srpskih pesnika i uvršten je u listu sto najznamenitijih Srba. Pravo, kršteno ime mu je Vasile Popa. Prema etničkom poreklu bio je Rumun.
Osnovnu školu i gimnaziju završio je u Vršcu. Posle toga upisao je Filozofski fakultet u Beogradu. Studije nastavlja u Bukureštu i Beču. Za vreme Drugog svetskog rata bio je zatvoren u nemačkom koncentracionom logoru u Zrenjaninu (tada se Zrenjanin zvao Bečkerek). Nakon završetka rata diplomirao je na romanskoj grupi Filozofskog fakulteta u Beogradu, 1949. godine.
Vasko Popa je od 1954. do 1979. godine radio kao urednik u izdavačkoj kući „Nolit“. Priredio je mnoge zbornike od kojih su najpoznatiji „Od zlata jabuka“ (1958), „Urnebesnik“ (1960), „Ponoćno sunce“ (1962) i drugi.
U Vršcu je 1972. godine osnovao „Književnu opštinu Vršac“ KOV i pokrenuo neobičnu biblioteku nazvanu „Slobodno lišće“. Iste godine, 27. aprila, postao je dopisni član Srpske akademije nauka i umetnosti. Takođe, jedan je od osnivača Vojvođanske akademije nauka u Novom Sadu kojoj je pristupio 5. decembra 1979. godine.
Svoje prve pesme Vasko Popa objavljuje u listovima „Književne novine“ i „Borba“. Prva zbirka pesama „Kora“ objavljena je 1953. godine i uz Miodraga Pavlovića „87 pesama“ smatra se početkom srpske posleratne moderne poezije. Zatim objavljuje „Nepočin polje“ 1956. godine, „Sporedno nebo“ 1968, „Uspravna zemlja“ 1972, „Vučja so“ 1975. godine kada su objavljene i „Kuća nasred druma“ i „Živo meso“, te zbirke „Rez“ 1981. i „Mala kutija“ 1984. godine.
Pojava Vaska Pope u posleratnoj srpskoj poeziji označava snažan preokret u odnosu na poetsko stvaralaštvo njegovih savremenika. Pesnički izraz mu je naklonjen aforizmu, poslovici i jezgrovit je, a jezik sažet. Pisao je kratke stihove bez rime i interpunkcije, koji su bliski metrici srpske narodne poezije. On je jedan od najprevođenijih jugoslovenskih pesnika, a i sam je prevodio sa francuskog jezika.
Vasko Popa je prvi dobitnik „Brankove nagrade“ za poeziju, ustanovljene u Sremskim Karlovcima u spomen na Branka Radičevića (1953). Godine 1956. dobija „Zmajevu nagradu“, 1968. Austrijsku državnu nagradu za evropsku književnost, 1976. nagradu za poeziju „Branko Miljković“, 1978. dodeljuje mu se nagrada AVNOJ-a, a 1983. književna nagrada „Skender Kulenović“.
Umro je u Beogradu 5. januara 1991. godine. Sahranjen je u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu.
Posle smrti Vaska Pope u njegovoj zaostavštini pronađena je nedovršena knjiga pesama „Gvozdeni sad“, zatim nezavršena celina „Lepa varoš V“, kao i krug od pet pesama pod zajedničkim naslovom „Ludi Lala“. Iz zaostavštine potiče još i 19 pesama, kao i knjiga zapisa o umetnosti i umetnicima „Kalem“. Godine 2002. u izdanju KOV Vršac izašla je knjiga „Rumunske i druge pesme“ gde su po prvi objavljene neke pesme iz Popine zaostavštine koje je on još u mladosti pisao.
Pesme Vaska Pope čitajte na linku