ROĐEN NAZAD
Zašto nastavljam da pišem?
B., kao i Bangladeš, imao
šesnaest godina, na prozorskoj dasci
sa balkona milanske srednje škole,
ali šesnaest godina nije bilo dovoljno
da bi je Bog u skoku zagrlio.
R. je, kao i Rumunija, imao
trinaest godina, osećam se kao sto,
i nema anđela
poleteo na njegovu stranu.
E., kao i Ekvador, imao
trinaest godina, bez Đenove
podsetio je na Kito,
u samoći svoje haljine
van marke, raspao.
C., kao i Kina, imao
dvanaest godina, brzo se potroši,
gledajući na balkon
sa željom da ne vidim svet,
bacajući se u vrtlog
anksioznosti u pogledu performansi.
Njihova imena nisu teška
zaboraviti, to su imena
– kao da si rođen unatrag,
zgnječeno o staklo
prozora života
skačući sa asfalta.
HOTEL AKAPULKO
Moje ruke, tanke, nastavile su da kucam tekstove,
pretvarajući svaku glasinu o mrtvima u papir
koji nije ostavio testament,
zaboravljajući na lečenje
ono što svi nazivaju uobičajenim poslom
svakog ljudskog bića: kancelarije, kuće, porodice,
ideal, ukratko, redovnog života.
Sve odbrane su napuštene još 2026
ugovora na neodređeno vreme,
označen kao poremećen,
Zaključao sam se u centru Milana,
Hotel Akapulko, trošni hotel,
okupljajući snove marginalizovanih,
iscrpljivanje vaše životne ušteđevine
u kiriju, u časopisima i oskudnim obrocima.
Kada je policija upala
u piling sobi hotela Akapulko
i naći će drugog mrtvaca bez testamenta,
ko će ispričati priču, običnu,
starca koji je živeo protiv vetra?
BALADA O NEPOSTOJEĆIMA
Mogao bih pokušati da ti kažem
na zvuk moje tastature
pošto je Baasima umrla od gube
a da nikada ne stignem do granice,
ili kao Jermenski Merujan
pod mahanjem polumeseca
osetio je kako mu vazduh oteče iz očiju
bačen u masovnu grobnicu;
Charlee, koji je dekantirao u Brizbejnu
u potrazi za boljim svetom,
završio putovanje
unutar čeljusti aligatora,
ili Aurelio, zvani Bruna
nego posle osam meseci u bolnici
umro je od ugovora o pomoćniku
da tuku na obilaznici.
Niko se neće setiti Jehudita,
njenih karmin crvenih usana,
na kraju pijete otrovne otrove
u logoru za istrebljenje,
ili Eeriki, sa crvenom bradom, koji,
poražen željom da plovi,
spava, strugaju kitovi ubice,
na dnu nekog mora;
glava Sandrine, vojvotkinje
iz Burgundije, čule su se glasine o proslavi
pada sa oštrice giljotine
u korpi,
i Daisuke, moderni samuraj,
avionskog motora brojao je obrtaje
transhumaniziranje gesta kamikaze
u harakiriju.
Mogao bih ti reći o tome
u vrelini letnje noći
kao Iris i Antija, Spartanke
pošto su napušteni deformisani,
ili kako je Deendaial umro od gladi
pripisati pojedinačnom zločinu
živeti nedodirljivim životom
a da se nikada nisu pobunili;
Ituha, indijska devojka,
koji je, preteći nožem,
završio ples sa Manitouom
u predvorju bordela,
i Luter, rođen u Lankaširu,
koji, oslobođen posla prosjačenja,
pogubio ga je njegovo britansko veličanstvo
u rudnicima uglja.
Ko će pamtiti Icajanu,
i njegova masakrirana porodica
u selu na rubu Meksika
od Karancine vojske koja se povlači,
a ko iz Idrisa, buntovnog Afrikanca,
zapanjen šokom i opekotinama
dok, nepokoreni kolonijalnom vlašću,
pokušao da ukrade kamion sa municijom;
Šahdi, poleteo je visoko u nebo
na aukcijama zelene revolucije,
sletanje u Teheran, pocepana krila
iz topa,
i Tihomir, čečenski zidar,
koji je upropastio među ravnodušnim licima
do zemlje sa krova Mauzoleja
od Lenjina, bez komentara.
Ove moje priče
razbijen na fragmente nepostojanja
prenose udaljene zvukove otpora.
BOLONJA
Trijemovi u kutiji u magli sunčanog grada,
žedan napretka, vratio se u Seriju A,
raskrižje stotinu ideja, tisuću dijalektalnih idioma,
tisuću disonantnih glasova,
majka stihova i sestra sveučilišta,
monahinja unutra, hetaera izvana
lukavi prosjak preobražen u haljine i zlato,
Bolonja.
Bolonja,
pospana marrana iz zasjede u restoranu,
grad umjetnosti, grad anarhije,
šator s psećim ušima građana koji nisu državljani EU-a svih rasa,
hiroviti nitkov, kreten i srce djevojke.
Trg bumbara, preko slojeva,
Karducijanski način, muka revolucije,
rare steak i backstage s porno zvijezdama
Grizeš nas svojim bijelim zubima koji su pali u snijeg.
Gučini brado bardo te je pjevao emilijanskim naglaskom;
pjevač, skroman, industrijske neuljudnosti, govorit će vam na lombardskom,
do čaša s Judinom krvlju položenih na kriške svinjske masti.
HEPATITIS IVA
Prosečan italijanski poreski obveznik između poreza, taksi i akciza
trpi stoičke ujede i žalbe gore nego u suđenju poroti,
uvek ploveći u teškim nevoljama, proglasili su ga svetim
i nosi azbestno odelo protiv opekotina na poreskom računu.
Hepatitis IVA je veoma zarazna bolest,
fiskalni klin ima funkciju katetera bez hipotenuze,
ispuštanje tečnosti iz crnih rupa tekućih računa nije hvalisanje
ideja da se napaćeni sugrađani spuste u devedesete.
Metafora odvodnje, prema italijanskoj državi, nije luda,
Poreska uprava nam izvrće pantalone naopačke kao neposlušna lasica,
bolest je sada hronična, paušalni porez ostaje kao sedativna terapija
ravna smirenost međunarodnih tržišta ne olakšava nam da se opustimo,
između spasavanja 5.000.000 Italijana ili povećanja ekspanzije
izbor je tako jednostavan da ne bi trebao Dredd,
nadajmo se samo da novi dr Sottile neće izdati prinudno povlačenje
na 6‰ tekućih računa uobičajenih nesrećnika.
MUŠKARCI BEZ PREZIMENA
Ljudi bez čovečnosti nemaju prezimena,
oni žive, nerazumljivi, kao partitura samo napola,
obrađuju svoju jadnu malu baštu, dve spavaće sobe i kupatilo,
u potrazi za obnovom amnestije, na državnoj imovini.
Ljudi robovi ravnodušnosti nemaju prezimena,
imuniziraju nas, beskorisne, kao slezina u stomaku
sa entuzijazmom, interesovanjem, građanskom solidarnošću,
pretvarajući egoizam stilita u stil.
Ljudi bez inteligencije nemaju prezime,
udaraju, propagandistički, arogancijom reklame,
osuđujući svet na izlaganje 100.000 rendgenskih zraka
sa prevarantskim ponašanjem Hafreove piramide.
Muškarci bez prezimena se zovu Roberti, Lorene, Gloria,
mora da su se udavili u hektolitrima damnatio memoriae,
ne smeju da se mešaju, novi Mario Kjezas,
jer bacanje naših vrednosti u toalet nije dobra ideja.
CARMINA NON DANT DAMEN
Istorija novčića nikoga ne zanima
dva lica nikad dovoljno smela da vide lica jedno drugom:
na jednoj strani je utisnut lik kraljice,
strog, ogrnut svilom i žedan zavesa,
na drugoj lik ministranta, obučenog u zemljani ogrtač,
okruženi zlatnom tugom ratnih pesama.
Očaranost ljubavi pretvara se u novac
dve ruke, uređene sa pažnjom i zanatom,
rukuju se, i dva lica, dva strasna oka
vire iz bakarnih reljefa,
održavajući jedni druge u životu, zagrljeni,
suspendovani u praznini,
onaj koji posmatra prijatnost jednog carstva
gde reke slobodno teku, cveće se smeje,
zauvek pokriven šumom i voćem,
drugi gleda u pakao.
Moja umetnost je nemoćna
da baci tako uticajne čini
da zadrži dva lica bezvremensko suspendovana u praznini,
mešajući dva sveta u kovačnici
u jednom svetu gde ministrant
i stroga kraljica temeljno uskladiti.
Minstrele, nastavi da pevaš
tvoja beskorisna pesma slomljenog srca,
čekajući krhotine suza
vraćaju se u promet
u krvi slomljene ljubavi.
Napomena:
Biografiju i pesme s italijanskog na srpski preveo Ivan Poconi (Ivan Pozzoni)
O PESNIKU
Ivan Poconi je rođen u Monci 1976. Uveo je predmet Pravo i književnost u Italiju. Objavio je eseje o italijanskim filozofima i o etici i pravnoj teoriji antičkog sveta; sarađivao je sa brojnim italijanskim i međunarodnim časopisima.
Između 2007. i 2018. objavljene su različite zbirke njegovih stihova: Underground e Riserva Indiana, con A&B Editrice, Versi Introversi, Mostri, Galata morente, Carmina non dant damen, Scarti di magazzino, Qui gli austriaci sono più severi dei Borboni, Cherchez la troika e La malattia invettiva con Limina Mentis, Lame da rasoi, con Joker, Il Guastatore, con Cleup, Patroclo non deve morire, con deComporre Edizioni.
Bio je osnivač i direktor književnog časopisa Il Guastatore – Kuaderni «neon»-avanguardisti; bio je osnivač i direktor književnog časopisa L’Arrivista; bio je izvršni direktor međunarodnog filozofskog časopisa Informacion Filosofica; on je, ili je bio, režiser serija Esprit (Limina Mentis), Nidaba (Gilgameš Edizioni) i Fuzzi (deComprare).
Osnovao je petnaestak samoupravnih socijalističkih izdavačkih kuća. Napisao je/priredio 150 tomova, napisao 1000 eseja, osnovao avangardni pokret (NeoN-avangardizam, odobrio Zigmunt Bauman), sa hiljadu pokretača, i sačinio neoN-avangardni antimanifest u glavnim univerzitetskim udžbenicima istorije književnosti, filozofske istoriografije i u glavnim tomovima književne kritike.
Uvršten je u Atlas savremenih italijanskih pesnika Univerziteta u Bolonji i više puta je uvršten u veliki međunarodni književni časopis Gradiva. Njegovi stihovi su prevedeni na francuski, engleski i španski. 2024. godine, nakon šest godina potpunog povlačenja iz akademskih studija, vratio se u italijanski umetnički svet i osnovao NSEAE kolektiv (Nuova socio/etno/estetička antropologija).
Izvor: Autor