ISSN 2334-9417 (Online)
Milutin Bojić, srpski pesnik, dramski pisac, književni kritičar i pozorišni recenzent, rođen je 19. maja 1892. godine u Beogradu. Njegova porodica se iz Zemuna preselila u Beograd, dok njegovi dalji preci vode poreklo iz Bosne. Njegov otac zvao se Jovan, a po zanimanju je bio obućar. Zahvaljujući kvalitetnom radu, za kratko vreme je stekao ogroman broj mušterija, što je pogodovalo otvaranju vlastite zanatske radnje. U njegovoj radionici bilo je zaposleno oko dvadesetak momaka, a na spratu je živela porodica.
Milutinova majka zvala se Sofija, poreklom iz zanatske pančevačke porodice Bogojević. Milutin je bio najstarije od njihovo petoro dece. Od malih nogu je učen predanom radu, što će značajno uticati na njegov život i delo. Detinjstvo je proveo u radnoj atmosferi i sa tog aspekta formirao je svoju ličnost. Završio je Terazijsku osnovnu školu, a 1902. godine upisan je u realni odsek Druge beogradske gimnazije.
Na studijama je ostvarivao dobre rezultate, a u slobodno vreme čitao je i proučavao dela svetske književnosti, zanimao se za istoriju filozofije, savremene psihoanalize i osnove psihologije, isto tako proučavao je domaću i stranu pozorišnu umetnost i učio mnoge strane jezike. Objektivno je sagledavao istoriju i društvene tokove. Ova njegova svojevrsna psihoanalitička metoda uočava se u njegovim književnim delima, od samih početaka. Njegova dela oslikavaju potragu za suštinom određenih događaja i pojava koje su iz istih proizašle.
Na početku Prvog svetskog rata Bojić je sa vojskom napustio rodni Beograd i više se nikad nije vratio. U Nišu je obavljao dužnost cenzora. Bio je urednik dnevnog lista Glasnik. Redovno je objavljivao aktualne članke. Uz članke je objavio i svoj ep Kain. Njegov tiraž je zaplenjen i uništen od strane bugarske vojske. U februaru 1915. godine umrla je Bojićeva majka i tada sva briga za braću i sestre pala je na njega. Sestru i najmlađeg brata ostavio je kod rođaka u Kraljevu, a u izgnanstvo je pošao sa mlađim bratom. Prelazeći preko Albanije, napisao je pesmu o Beogradu Singidunum.
Iako je živeo samo 25 godina ostavio je neizbrisiv trag u srpskoj književnosti. U svom kratkom životu, ipak je stigao da opeva patnje i stradanja srpskog naroda kroz tragično povlačenje preko Albanije, Kao svedok masovnog umiranja na ostrvu Vidu on piše svoju najupečatljiviju pesmu Plava grobnica koja predstavlja svojevrsnu tvorevinu Bojićevog nadahnuća. Prelaskom u Solun stigao je da objavi zbirku pesama pod naslovom Pesme bola i ponosa.
Milutin Bojić je preminuo 8. novembra 1917. godine u Solunu u bolnici. Sahranjen je na vojničkom groblju na Zejtinliku. Krajem leta 1922. godine njegovi posmrtni ostaci preneti su u Beograd.
Pesme Milutina Bojića čitajte na linku