Matija Bećković rođen je u Senti, 29. novembra 1939. godine. Svaki, pa i onaj bolji poznavalac poezije, na pitanje: ‘Gde je rođen Matija Bećković?’ odgovoriće u žurbi, prirodno, i čak malo uvređeno što se to pitanje i postavlja: ‘U Rovcima’. A nije. – napisao je svojevremeno Borislav Mihajlović Mihiz.
Otac Matije Bećkovića, Vuk Bećković, bio je oficir Jugoslovenske kraljevske vojske na službi u Novom Sadu u Petrovaradinskoj kasarni, pa je Matija, sasvim slučajno, rođen na vojvođanskoj ravnici. Majka mu je bila Vojvođanka, Zorka Taušan, rođena u Kanjiži.
Kapitulacijom kraljevske vojske 1941. godine, da bi izbegao zarobljeništvo, otac Matije Bećkovića sa porodicom odlazi na očevo imanje u Velje Duboko u Rovcima u Crnu Goru. Čitavo vreme rata ostaje u Rovcima, te se pred kraj rata sa jedinicama četničkih odreda povlači prema Austriji, nakon čega mu se gubi trag. Po nekim podacima ubijen je na području današnje Slovenije u okolini Brežica.
Matija Bećković je osnovnu školu završio u selu Velje Duboko, pohađao je gimnaziju u Kolašinu i Slavonskom Brodu, a višu gimnaziju sa maturom u Valjevu, gde je živeo kod tetke, majčine sestre.
U šestom razredu valjevske gimnazije je osvojio prvo mesto na Literarnom konkursu. Za prvi književni honorar dobio je novčanu nagradu od 12.000 dinara, od kojeg je kupio karirani sako; po tom sakou je i danas prepoznatljiv. Prvu pesmu „Preludium“ je štampao kao gimnazijalac 1957. godine u „Mladoj kulturi“. Prvu knjigu, posvećenu svojoj životnoj ljubavi, koja nosi naslov sa njenim imenom je objavio 1962. godine. Poema je doživela izuzetan uspeh, a sledeće 1963. godine primljen je kao poznati stvaralac, u Udruženje književnika Srbije u Beogradu. Kasnije je bio i njegovog predsednik.
Školske 1959/60, godine upisao se na Filološki fakultet Univerziteta u Beogradu na grupu za jugoslovensku i opštu književnost.
Za svoje pesništvo Bećković je dobio nagrade: Milan Rakić, Oktobarsku, Sedmojulsku, Zmajevu, Disovo proleće, Belovodsku rozetu, Zlatni krst kneza Lazara, Ravnogorsku, Stefan Mitrov Ljubiša, Veliku Bazjašku povelju, Odzivi Filipu Višnjiću, Biblios, Nagradu Vukove zadužbine, Njegoševu nagradu, Žičku hrisovulju itd. Za poemu „Ćeraćemo se još“ dobio je nagrade Tipar, Zlatni bestseler, Jovan Dučić i Laza Kostić.
Za dopisnog člana SANU izabran je 1983. godine, a za redovnog 1991. godine. Član je Srpskog PEN centra, kao i Udruženja za kulturu, umetnost i međunarodnu saradnju „Adligat”, u kojem je aktivan od samog osnivanja 2012. godine.
Živi i stvara u Beogradu.
Do sada je objavio sledeće knjige:
• Vera Pavladoljska (bibliofilsko izdanje Radomira Stevića, 1962); nalazi se kao eksponat u Gutembergovom muzeju i Muzeju moderne umetnosti u Njujorku.
• Metak lutalica (Prosveta, 1963)
• Tako je govorio Matija (Prosveta, 1964. i 1965)
• O međuvremenu (Matica srpska, 1968)
• Če – Tragedija koja traje (Sa Dušanom Radovićem, nezavisno izdanje Slobodana Mašića 1970, Rad, 1989)
• Reče mi jedan čoek (Prosveta, 1970, 1976)
• Međa Vuka Manitoga (SKZ,1976, 1978)
• Lele i kuku (Prosveta, 1980)
• Služba Svetom Savi (Glas crkve, 1989)
• O Njegošu (Glas crkve, 1988)
• Kaža (SKZ, 1988)
• Kosovo najskuplja srpska riječ (Glas crkve, 1989)
• O Njegošu (Glas crkve, 1988)
• Ovo i ono (Dnevnik, 1995)
• Ćeraćemo se još (Oktoih, 1996)
• Put kojeg nema (SKZ, 2009)
• Služba pustinjaku cetinjskom (SKZ, 2013)
• Crna Gora: Ime jedne vere (Vukotić medija, 2020)
Pesme Matije Bećkovića čitajte na sledećem linku